Soetkin.
“Als ik mijn arm zie, denk ik: ‘Wauw, het is terug mooi en zoals het zou moeten zijn’”
Wie aan tatoeages denkt, denkt niet meteen aan tatoeages als camouflage voor pijn. Soetkin Smets (19) liet een tatoeage zetten, nadat ze in haar tienerjaren mentaal moeilijke jaren doormaakte. Ze viel uit op school, haar vriendenkring werd kleiner en niemand kon haar duidelijk zeggen wat er met haar ‘aan de hand was’. Dit alles zorgde ervoor dat Soetkin begon met automutilatie. Haar armen, polsen en bovenbenen zijn daardoor voor het leven getekend met littekens. Om niet elke dag op de gevolgen van de pijn van toen te moeten kijken, liet Soetkin een eerste tatoeage zetten als cover-up voor haar littekens.
Soetkin, jij hebt een tatoeage op je rechterarm pronken. Kan je wat meer over je tatoeage vertellen?
Soetkin Smets: “Mijn tatoeage is een sleeve en bestaat uit verschillende tijgers in de Japanse stijl. De tijgers worden omgeven door bloemen en een ‘woud’. Helaas is de tatoeage nog niet vervolledigt; het stukje op mijn ellenboog moet nog gezet worden en nadien wordt de volledige tekening nog ingekleurd. Ik kijk alvast enorm hard uit naar het ‘officiële’ eindresultaat."
Zit er een symbolische betekenis achter je tatoeage?
“Tijgers staan symbool voor veel verschillende dingen heb ik al gemerkt. In mijn geval gaat het vooral om de kracht en schoonheid die de dieren uitstralen. Ik vind dat die eigenschappen symboliserend zijn voor mezelf nadat ik een moeilijke periode heb doorstaan. Daarnaast was het voor mij ook belangrijk dat mijn littekens verweven zouden worden in het ontwerp van de tatoeage. Daarvoor waren tijgers dus een logische keuze. De strepen van de vacht van de tijgers, lopen vaak gelijk met de
littekens op mijn arm. Zo heb ik van iets met een ‘lelijke’ betekenis weer iets mooi kunnen maken.”
​
Je geeft aan dat je tatoeage dient als cover-up voor littekens op je arm. Hoe zijn die littekens daar gekomen?
“Mijn littekens zijn automutilatielittekens. Die heb ik bij mezelf aangebracht toen ik het enkele jaren geleden mentaal enorm moeilijk had.”
"Mijn eerste gedachte was om een chirurgische ingreep te laten doen"
Hoe ben je in die moeilijke periode terechtgekomen?
“Ik was altijd al heel verlegen als persoon en dat werd elk jaar steeds erger. Helaas kon niemand mij toen vertellen wat er met mij ‘aan de hand’ was. School is beginnen uitvallen waardoor ik ook geen vrienden meer had, of op zijn minst maar weinig vrienden had. Daardoor is mijn automutilatie begonnen. De automutilatie is gestopt nu, doordat ik mijn diagnose van autisme heb. Ik heb nu eindelijk meer duidelijkheid over waarom ik op bepaalde manieren reageer en handel, en daar kan ik nu verder mee aan de slag.”
Vond je het een groot contrast met hoe je als kind was?
“Het besef dat ik niet meer dezelfde Soetkin was als het vrolijke meisje van tijdens mijn kinderjaren, viel enorm zwaar. Wanneer je jezelf niet meer voor de volle 100 procent herkent, is dat zeker even schrikken. Ik ben altijd al een rustig en verlegen persoon geweest, maar toen ik het mentaal heel moeilijk had, was ik mezelf even helemaal kwijt.”
​
Hoe ben je met die confrontatie omgegaan?
Uiteindelijk heb je besloten om je littekens te coveren met een tatoeage. Was dat je eigen idee of werd het idee door iemand anders aangereikt?
“Het tatoeëren was volledig mijn eigen idee. Mijn eerste gedachte was om een chirurgische ingreep te laten doen om de littekens zo goed mogelijk te laten verwijderen. Toen ik dat plan voorlegde aan mijn chirurg zij hei dat dat volgens hem niet de beste oplossing zou zijn in mijn geval. De littekens zouden nooit volledig verdwijnen. Daarna ben ik dus overgeschakeld op het idee om een tatoeage te laten zetten. Mijn moeder was eerst enorm hard tegen dat idee, maar toen ze merkte dat ik in het openbaar werd uitgelachen en er foto’s van mij werden genomen, stemde ze uiteindelijk toe.”
​
Wat doet het met jou als persoon om in het openbaar uitgelachen te worden?
“Zo’n momenten hebben al mijn zelfvertrouwen weggenomen. Daarnaast verdween ook de reden waarom ik gestopt ben met automutileren. Het zorgde bijna voor een herval omdat ik steeds vaker begon te denken ‘wat maakt het toch uit mocht ik verder blijven automutileren, de mensen lachen me toch al uit’. Het is heel kwetsend wanneer mensen zo’n gedrag vertonen en ik snap ook echt niet waar die mensen het idee vandaan halen om bv. foto’s van mij te nemen wanneer ik simpelweg over straat wandel.”
"Als je iemand met littekens ziet, beoordeel die persoon dan niet op basis van wat je ziet"
Wanneer je je arm van vroeger, vol littekens, vergelijkt met de arm van nu, met een tatoeage, heeft het dan een groot effect op bv. je mentaal welzijn?
“Qua mijn arm wel, maar ik heb natuurlijk ook nog littekens op mijn bovenbenen en polsen. Ik zou nog veel meer tatoeages moeten laten zetten om echt het effect te voelen. Maar als ik naar mijn arm alleen kijk, dan denk ik nu wel ‘wauw, het is terug mooi en zoals het zou moeten zijn. Ik merk ook in het naar buiten gaan dat anderen dat ook vinden.”
​
Zou je ook een tatoeage hebben genomen mocht je geen littekens hebben?
“Absoluut. Een tatoeage was er zonder enige twijfel ooit zeker gekomen. Toch was ik niet van plan om als eerste tatoeage direct zo’n grote te zetten. Ik wou beginnen met een kleinere om te zien of tatoeages iets voor mij zouden zijn. Mijn littekens hebben daar dus een stokje voor gestoken. Toch ben ik nog steeds heel dankbaar dat ik mijn sleeve heb laten zetten.”
​
Waarom heb je besloten om je verhaal met mij te delen en je zo open te stellen?
“Voor mij is het voornamelijk omdat ik heel weinig mensen zie die daar echt dingen over weten of die daar over willen weten. Uiteraard is het geen tof onderwerp… Daarnaast zie ik ook veel mensen met littekens die daar niet mee naar buiten willen komen. Vrienden van mij hebben dat ook en voelen zich voornamelijk buitenbeentjes omdat ze littekens hebben. Vaak komt dit door de oordelende blikken van andere mensen. Aan hen wil ik meegeven dat als je iemand ziet met littekens, je hen niet mag beoordelen op basis van wat je ziet. Mensen die het zelf moeilijk hebben, kunnen na het lezen van mijn verhaal weten dat er ook andere middelen bestaan om littekens weg te werken of terug mooi te maken. Zo kan je terug naar jezelf in de spiegel kijken op een positieve manier.”
​
Wat zou je tot slot graag willen meegeven specifiek aan mensen die ook littekens hebben al dan niet door automutilatie?
